Sandra Rodenburg

Mijn naam is Inke Brugman, 52 jaar en kunstenaar. In februari van dit jaar kreeg ik een vreselijk telefoontje van de schoonbroer van mijn beste vriendin Hester. Of ik even wilde gaan zitten. Het ging over Bregje, Hester’s dochter… ze had zichzelf van het leven beroofd.
Tijdens de maanden die volgden, zijn de mensen dichtst bij Hester continue bij haar geweest om het leven samen een beetje draaglijker te maken.

Door Sandra Rodenburg. Toen ik een jaar of 9 was, heb ik een sprookje geschreven met illustraties. Het verhaal gaat over een prinsesje die van huis, het kasteel, wegloopt en regelrecht het aanliggende bos in wandelt. Ze maakt allerlei avonturen mee met heksen, dwergen, sprekende padden en feeën. Uiteindelijk moet Rosalinde, zo heet het prinsesje, het bos redden van een nare betovering die door de heksen is uitgesproken.

Door Sandra Rodenburg. Ondanks het hoge druk gebied waar de buitenwereld zich al weken in bevindt, is er binnenin mij sprake van een zwaar lage druk gebied. Donkere dichte wolken hebben zich binnenin samengepakt, de druk is groot. (Gek eigenlijk deze woordspeling want een lage druk gebied met veel bewolking geeft meer spanning qua weer dan een hoge druk gebied….)

Door Rob van Leeuwen. Vooral sinds de zelfdoding van mijn oudste zoon denk ik vaak over leven na de dood. Bestaat dat? En in welke hoedanigheid dan? Is er een hiernamaals? Is er een plaats waar de zielen vandaan komen en naar terugkeren? Uiteraard weet ik daar het antwoord niet op. En dat weet niemand. Je kunt dit een geloof noemen. En wat is de definitie van “geloof”? Waarom noemt men dit “geloof”? In mijn ogen heel simpel, omdat het nooit te bewijzen is.

Door Sandra Rodenburg. Naast schilderen en schrijven lees ik graag. En van het ene boek kom ik dikwijls “toevallig” in aanraking met een ander boek dat voor verdere verdieping zorgt. Een boek dat onlangs op mijn pad kwam en dat twee onderwerpen, die mij al jaren fascineren, verbindt, is het boek; Tao en de kunst van familie opstellingen. Tao is in mijn leven een leidraad. Het is eeuwenoude Chinese wijsheid opgetekend door Lao Zi.

Door Liesbeth Gijsbers. Een vriend van een vriendin, laten we hem Klaas noemen, kwijnt al maanden eenzaam weg in zijn huis. De gordijnen gaan nauwelijks nog open. De pyama blijft meestal aan. Hij rookt en drinkt zich letterlijk dood – wat hij ook hoopt – en voor de rest slaapt hij of staart wezenloos voor zich uit naar de tv zonder iets in zich op te kunnen nemen. De wereld en hij, ze zijn uiteengevallen.

Door Sandra Rodenburg. In een brief die Albert Einstein schrijft aan zijn dochter Lieserl, gaat hij in op de kracht van Liefde. Hij schrijft: ”Toen ik de relativiteitstheorie presenteerde, begrepen maar weinigen mij en wat ik nu zal onthullen om aan de mensheid door te geven, zal ook botsen met het onbegrip en de vooroordelen in de wereld.”

Door Sandra Rodenburg. In de plaatselijke krant lees ik een interview met een achttien jarig meisje, Vroon, dat een poging tot zelfdoding overleefde. Ze schreef een boek getiteld: “Humeurkanker. Over de spoken in mijn hoofd”. Een keiharde titel waarover Vroon het volgende zegt: ”Heftig dat dat woord nodig is, willen mensen het serieus nemen. Maar psychische problematiek is een ziekte in je hoofd die net zo dodelijk kan zijn als kanker.

 Door Niels Flick. Ik was vrolijk. Het was een zomerse dag in augustus. Ik was thuis bij mijn ouders. Althans, ze kwamen net thuis. Als een blije hond begroette ik ze, maar mijn enthousiasme kaatste af van hun strakke gezichten. Nog onbewust van de reden van hun serieuze gelaat, probeerde ik nogmaals het ijs te breken; waarschijnlijk met een flauwe grap. Ook deze poging faalde hopeloos.

Door Sandra Rodenburg. Toen Bas net overleden was waren er voortdurend momenten van verdriet. Talloze herinneringen, voorwerpen die ik zag, thuis en in de supermarkt een plaatje van een Donald Duck. Alles deed me aan hem denken en iedere keer bij zo’n herinnering voelde ik een steek in mijn hart. De stekende pijn in mijn hart ging geleidelijk over naar een meer dreinend gevoel. Vele keren op een dag voelde ik mijn hart huilen.