De “Ontsnapping“…

Door Rob van Leeuwen.

Een uur rijden ongeveer, naar een bos bij een plaats waar ik nooit eerder was geweest. Gestaag volg ik mijn navigatie langs pittoreske haast zuid Europese dorpjes. Wat ga ik zo aantreffen? Hoe zal een en ander verlopen? Ik kon me er nog moeilijk een voorstelling bij maken. Op de afgesproken tijd parkeerde ik mijn auto aan de rand van het bos dat er mooi en op een of andere manier bijna sprookjesachtig uit zag. Ik werd betoverd door het mooie diep warm gele licht van de zon die aan het eind van deze warme middag door de bomen heen zijn licht drapeerde op de weg waar ik zojuist mijn auto had stil gezet.
Enigszins gespannen stapte ik uit en keek om me heen. Lang hoefde ik niet te wachten. Daar kwam ze al aanlopen, voorzichtig en toch parmantig, met een nieuwsgierige bescheiden en lieve glimlach. Ja, ze was het echt. Ik herkende haar van de foto’s.
“Hoi” zei ik, “wat leuk om je nu in het echt te zien en ontmoeten”. Ze keek me lief en onderzoekend aan. “Loop je mee? ” vroeg ze. “Hier iets verderop kunnen we als je wil op een bankje gaan zitten met mooi uitzicht op een ven.
Nadat we daar waren gaan zitten raakten we opvallend makkelijk aan de praat. Over de telefoon hadden we al contact gehad dus elkaars stemmen al gehoord. Een stuk verder in het bos wandelend aangekomen zei ze dat het haar opgevallen was dat mijn stem een onnatuurlijke heesheid vertoonde. “Dat kan wel kloppen” zei ik tegen haar. “Kort geleden heb ik in de auto mijn longen met alle kracht leeg geschreeuwd van verdriet en frustratie.” Ze begreep meteen waarom want eerder had ik haar al laten weten dat mijn oudste zoon zich niet heel lang daarvoor van het leven had beroofd. Deze vrouw was behoorlijk spiritueel en deed al een tijd aan zelfontwikkeling via verschillende methodes. En toevallig kort daarvoor had zij in zo’n opleiding een stem module sessie gehad waarbij bewust heel hard geschreeuwd moest worden. Waarschijnlijk was haar daarom de heesheid in mijn stem extra opgevallen.
Een stukje verderop gingen we samen zitten in het gras onder een mooie bijna voor ons gereserveerde boom. Niet veel later bekroop mij een onwerkelijk haast surrealistisch gevoel. Terwijl ik aan het praten was, keek ze me al een tijdje opvallend aandachtig aan, ze leek iets van plan maar twijfelde, alsof ze zich moest inhouden. En ja hoor, nadat er wat pluisjes op mijn arm waren gevallen en daar in mijn haartjes bleven bivakkeren, greep ze haar kans en plukte die pluisjes daaruit weg. “Sorry hoor” zei ze lachend met glinsterende en ondeugende ogen. “Ik kon even niet van je af blijven”. Wat een onvoorstelbaar gevoel van geluk bekroop mij plots, maar meteen daarna een gevoel van verdriet en ik voelde mijn tranen opkomen. “Wat doe ik hier in hemelsnaam?” bedacht ik me. Mijn oudste zoon is nog maar kort geleden overleden en ik zit hier met een fijne vrouw gelukkig te zijn? Dit kan niet, dit mag niet, dit klopt niet! Een mix van geluk, verdriet en schuldgevoel overmande me.

Een uur rijden ongeveer, naar een ander bos bij een plaats waar ik ook nooit eerder was geweest. Gespannen volgde ik mijn navigatie en kwam ik uiteindelijk op mijn bestemming. Kort daarna ontving ik een berichtje, ze kon de weg niet goed vinden maar was al in de buurt. Na een aantal minuten kwam ze aanrijden en parkeerde haar auto niet ver van de mijne. De sfeer was totaal anders dan de dag van het vorige bos waar mijn navigatie me toen had doen aankomen.
We gingen wandelen en onbewust ontweek ik het eerste half uur het onvermijdelijke. Het ging niet meer, het voelde niet meer goed. Ik had die dag persoonlijk met haar afgesproken omdat ik wilde praten maar absoluut in levende lijve.
Volwassen, wijs en mooi dat zij is, stopte ze met lopen en “dwong” me op een respectvolle manier om naar de kern te komen van het gesprek. Dat gebeurde, en niet veel later hadden we besloten dat we elkaar niet meer gingen zien. Met een triest en raar gevoel stapte ik later in mijn auto. De emoties waren zo heftig dat ze me bijna verdoofden. Ik stelde mijn bestemming op “huis” in en ging rijden. Door ook pittoreske dorpjes, maar nu met een heel andere beleving, kreeg ik het steeds moeilijker tot alles plots begon te glinsteren. Ik moest afremmen want deze glinstering werd veroorzaakt door tranen die snel mijn blik op de weg verslechterden. Ik knipperde wat met mijn ogen zodat mijn zicht iets beter werd.
Moeilijk kon ik bepalen op dat moment wat precies dit immense verdriet veroorzaakte. Mijn ogen waren nog niet droog en terwijl ik voorzichtig verder reed, voelde ik heel sterk de neiging opkomen om hard te schreeuwen. Mijn longen moesten weer leeg, met pijn en geweld.
Toen gebeurde er iets dat ik niet had verwacht. Zo vol van het verdriet van het verbreken van de afgelopen bijzondere relatie, schreeuwde ik niet de naam van deze vrouw maar die van mijn zoon. Geschrokken besefte ik waar uiteraard het grootste verdriet al die maanden had gezeten en nog zit. Mijn stem was wederom licht beschadigd en de heesheid keerde tijdelijk weer terug…