Door Sandra Rodenburg.
Momenteel kijk ik een serie over Madam de Pompadoer, maîtresse en politiek adviseur van koning Lodewijk de vijftiende. Zij verliest op een gegeven moment haar dochtertje. Het wordt in de film niet duidelijk waaraan haar dochter overlijdt en ook niet op welke leeftijd, maar het is evident dat Jeanne de Pompadoer ontroostbaar is. Wanneer ze samen met koning Lodewijk naar een portret van zichzelf kijkt en Lodewijk zegt dat ze een hele mooie vrouw is, antwoordt ze: ”Die vrouw ben ik niet meer, de vrouw op het portret leeft, ik ben dood”.
Het gevoel van binnen dood te zijn herinner ik me ook van vlak na het overlijden van onze zoon Bas. Bas stapte net voor zijn 21e verjaardag volkomen onverwacht voor ons uit het leven op een warme zomerdag in augustus 2016.
En ik herinner me ook dat ik toen dacht ik dat ik nooit meer een moment van geluk zou kunnen ervaren. Alleen maar een wanhopig gevoel dat de grond onder mijn voeten weg was en dat ik zonder houvast ronddobberde in een oceaan. Geen land in zicht. Stuurloos en reddeloos.
Gaandeweg kon ik het enorme verdriet, soms boosheid en de leegte van het gemis toelaten en ondergaan. Stukje bij beetje, dag voor dag. Liefst niet te ver vooruit of achteruit kijken maar proberen te overleven in het moment. Wat was dat moeilijk die eerste tijd. Alles herinnerde me pijnlijk aan Bas. Als ik naar de supermarkt ging zag ik zijn favoriete eten en voelde het verdriet. Als ik thuis kwam verwachtte ik hem op de bank achter zijn playstation aan te treffen. Zijn schoenen op de zoldertrap op weg naar zijn kamer. Het leek wel of ik alles bekeek en beleefde vanuit zijn bestaan en me daardoor iedere keer weer pijnlijk bewust werd van zijn afwezigheid.
Nu weet ik dat dat rouwen is. Dat degene waar we zo verbonden mee zijn, losgelaten “moet” worden. Niet losgelaten in de liefde, dat nooit. Maar wel losgelaten in alle vertrouwde handelingen en gedachten. Er zal een nieuwe verhouding moeten gaan ontstaan want de geliefde komt fysiek nooit meer terug. Dat onder ogen te zien is al een enorme opgaaf, want alles verzet zich tegen dat feit. Ik moest leren leven vanuit een heel ander nieuw perspectief. Wie ben ik zonder Bas?
Wat mij hielp was het schrijven van brieven aan Bas. Hierdoor had ik het gevoel dat ik contact maakte met Bas zijn ziel en kon ik mijn eigen ziel de ruimte geven. Vaak, bijna altijd, kreeg ik de inspiratie voor het schrijven als vanzelf. Het gaf me ruimte en lucht. Ik kon met afstand naar mijn gedachtes en gevoelens kijken. Zat er niet meer zo in opgesloten. Het verdriet werd langzaam aan iets beter hanteerbaar.
Voorzichtig met muizenstapjes begon ik van overleven, weer te leven. En daarmee bedoel ik dat ik weer zin kreeg om te leven.
We zijn inmiddels bijna 5 jaar verder sinds die fatale zomerdag in 2016. Ik kan zeggen dat ik heb geleerd mezelf opnieuw uit te vinden met het verdriet en gemis daarin ingebed. Als ik een huis zou zijn ben ik in alle vertrekken geweest. Ook op de zolderverdieping in de donkere muffe hoekjes. Ik heb mezelf beter leren kennen dan voorheen en weet dat ik een enorme draagkracht bezit die mij overal doorheen helpt. Dat ik met humor en relativeringsvermogen naar mezelf kan kijken als mijn gedachten weer eens met me op de loop gaan.
Maar het allerbelangrijkste is dat mijn liefde voor Bas onaangetast is. Sterker nog, alleen maar gegroeid is. En dat maakt dat ik hem niet echt kwijt ben. Ik mis hem fysiek maar hij leeft in mijn Hart.