Mijn naam is Inke Brugman, 52 jaar en kunstenaar. In februari van dit jaar kreeg ik een vreselijk telefoontje van de schoonbroer van mijn beste vriendin Hester. Of ik even wilde gaan zitten. Het ging over Bregje, Hester’s dochter… ze had zichzelf van het leven beroofd. Tijdens de maanden die volgden, zijn de mensen dichtst bij Hester continue bij haar geweest om het leven samen een beetje draaglijker te maken. Zo fijn dat er dan toch ook ruimte blijft voor grappen en genieten van kleine momentjes, naast de schok, het ongeloof en het verdriet.
In deze periode ontstond bij mij het idee om een schilderij te maken. Natuurlijk een mooi portret van Bregje, voor Hester. Iets wat voor Hester heel waardevol zou zijn. Maar Bregje was niet alleen. En vele families moeten met vergelijkbare vragen en een enorme leegte verder. Misschien kon ik niet alleen voor Bregje iets achterlaten, maar voor alle kinderen en jongeren die een einde aan hun leven hebben gemaakt.
En zo ontstond het plan om een portret te maken van een fictief persoon, opgebouwd uit ‘kleine stukjes herinneringen’. Ik plaatste een aantal oproepjes via social media en verschillende organisaties en ontving op die manier honderden foto’s van in totaal bijna 70 verschillende kinderen, jongeren en jongvolwassenen. Dat was een intens proces. Dagelijks ontving ik nieuwe mailtjes van ouders en familieleden met warme woorden, een hartverscheurend verhaal soms, maar met altijd prachtige foto’s van jonge mensen die er nu niet meer zijn.
Ik heb alle foto’s in mapjes bewaard en ben vervolgens eerst in photoshop een portret gaan opbouwen. De mond van de een, een stukje haargrens, een kijklijn, een hals etc. Knippen, plakken en bijschaven. Uiteindelijk had ik op mijn computer een nieuw portret gecreëerd, nog wat houterig en niet zo geloofwaardig, maar het begin was gemaakt. Vervolgens kwam het schilderproces. Daar heb ik continue alle foto’s bij de hand gehad om ieder detail over te brengen op doek. Om zeker te weten dat er van iedereen een deel verwerkt zat in het schilderij, heb ik ook heel nauwgezet bijgehouden welke foto’s zijn gebruikt en welk deel. Op die manier kon ik niemand vergeten.
Wat precies van wie is, blijft achteraf natuurlijk toch moeilijk te zeggen. Ik kan gestart zijn met de mond van de één, maar vervolgens zijn er stukjes mond van misschien wel 10 anderen bijgekomen. En zo zijn bv. zeker 20 foto’s gebruikt voor alleen al de ogen. Bovendien wilde ik graag dat het nieuwe portret een ‘nieuw persoon’ zou worden. Bij een eerste oogopslag geloof je dat het echt iemand is. Bij nadere inspectie pas zie je dat de ogen, wimpers, wenkbrauwen etc. allemaal niet matchen.
Het was een intensief, maar heel mooi een troostrijk proces. Ik ontving veel warme en dankbare reacties van ouders. Het voelde een beetje alsof hun kind nu niet meer zo alleen was, maar voor altijd vereeuwigd was met lotgenoten. En ook ouders voelden zich hierdoor een stukje gesteund. Ik ben heel blij dat ik dat ietsiepietsie troost kon bieden!
Tot slot, het doek wordt geveild. Opbrengst van het originele doek en de prints zal voor 50% worden gedoneerd aan 113 Zelfmoordpreventie en voor 50% aan de laatste wens van de dochter van mijn vriendin (het uitstrooien van haar as in Zuid-Amerika). Doe je ook mee? Schaf een hand-gesigneerde print aan (€15,- of €20,-) of breng een bod uit op het originele doek!