Leven met een gat in je Hart

Door Minjon van Zoest.

Vereerd, dat is het woord dat het beste omschrijft hoe ik me voelde toen ik werd gevraagd om een blog te schrijven voor dit mooie platform. Vereerd omdat ik als rouwcoach graag een bijdrage lever maar dat niet kan doen als lotgenoot. Ik schrijf vanuit een andere ervaring; die van iemand die vele mensen heeft mogen bijstaan in hun leven met verlies door zelfdoding. Stuk voor stuk liefdevolle mensen die meer willen dan alleen het hoofd boven water proberen te houden: ze willen hun leven weer vormgeven.

Het ongewisse uit zich ook in de leegte van het leven

Dat opnieuw vormgeven aan het leven is de grote taak die soms onmogelijk lijkt. Leven met een verlies door zelfdoding betekent voor veel mensen leven in het ongewisse. Er zijn vaak vragen die onbeantwoord blijven en gevoelens die niet makkelijk een weg naar buiten vinden. De taak om het verleden te laten rusten is als nabestaande door zelfdoding een enorme opgave. Het ongewisse uit zich niet alleen in de omstandigheden rondom het overlijden, het uit zich in de loop van de tijd steeds meer in de leegte van het eigen leven. Leven met een gat in je hart, hoe doe je dat?

Om hier iets over te zeggen, maak ik graag het vergelijk met een reis die ik een paar jaar geleden maakte. Het betrof een vijfdaagse wandeling waarbij ik al het eten en mijn slaapspullen mee moest nemen. Voor wie het wil weten: ik was in Tasmanië (Australië). Met een grote rugzak vertrok ik op de eerste dag, wat meteen een lange wandeldag zou worden. Ik voelde me bij voorbaat al niet fit en ik had nog “Hollandse benen” zoals ik dat noem, ik had nog niet veel hellingen getraind. Laat er op die eerste dag nou meteen een aardig bergje op de wandelroute liggen.

Het gaat niet om de bestemming, maar om de reis er naartoe

Gelukkig liep ik daar nooit alleen en vooral op die eerste dag waren er veel andere mensen die de route waren gestart. Vanuit de verte zag ik ze allemaal de berg oplopen en ik werd al moe van het idee. Het punt was dat de berg optioneel was en geen noodzaak. Het was prima mogelijk om er omheen te lopen en zo de route te vervolgen. Maar ja, dat deed bijna niemand. Die dag besloot ik me te voegen bij die mensen die het wel deden. Mijn gedachten stribbelden nog flink tegen, want had ik dan niet op dag één al gefaald? Zou ik er geen spijt van krijgen? Tot in een opwelling de spreuk in me opkwam: Het gaat niet om de bestemming, maar om de reis er naartoe.

Ik ben niet van plan om in clichés te vervallen maar dit was precies de gedachte die mij hielp op dat moment. Ik was in oud gedrag vervallen van prestatie en “moeten” en iets willen bereiken. Door die spreuk verschoof mijn aandacht binnen een seconde naar de fantastische omgeving waarin ik liep. Ik genoot en besloot om de rest van de wandeltocht niet met de eindbestemming van die dag bezig te zijn maar me vooral op de reis te richten. Letterlijk. Iedere dag was ik één van de laatsten om de overnachtingsplek te bereiken en dat was helemaal prima.

Achter anderen aanlopen bracht me niets

Dat oude gedrag van prestatie en iets willen bereiken is niet iets dat van mij alleen is. Het is een houding die ik bij veel van mijn klanten in de weg zie zitten om te leren leven met het gat in hun hart. Je moet niets en al helemaal niet omdat andere mensen iets doen. Het is belangrijk om enerzijds te erkennen dat de leegte er is en anderzijds om wel door te gaan. Net als dat ik niet over de berg ging maar wel door heb gelopen. Ik had terug kunnen gaan of stil kunnen staan maar dat had mij niets gebracht. Achter anderen aanlopen bracht me ook niets. Maar gewoon, stap voor stap, door blijven lopen en in me opnemen wat er om me heen gebeurde, dat bracht me enorm veel.

Een groot verlies betekent het loslaten van hoe het leven eruitzag. Het betekent vaak ook het loslaten van oude toekomstplannen. Gewoon “de draad van het leven oppakken” is dan niet mogelijk. Dus loop door, stap voor stap, en blijf bij iedere stap voelen wat je nodig hebt. Je hoeft nergens naartoe, er is geen resultaat, de reis is de bestemming. Dat is hoe je om het gat in je hart heen groeit en hoe je een nieuwe versie van jezelf zal ontdekken, zodat je uiteindelijk je leven opnieuw vormgeeft en weer zin in je leven vindt.

Lukt het jou om stap voor stap door te lopen of is jouw neiging om stil te staan of de berg op te rennen? Wil je het hieronder delen?