Queeste

Door Sandra Rodenburg.

Toen ik een jaar of 9 was, heb ik een sprookje geschreven met illustraties.
Het verhaal gaat over een prinsesje die van huis, het kasteel, wegloopt en regelrecht het aanliggende bos in wandelt. Ze maakt allerlei avonturen mee met heksen, dwergen, sprekende padden en feeën. Uiteindelijk moet Rosalinde, zo heet het prinsesje, het bos redden van een nare betovering die door de heksen is uitgesproken. En ze ontmoet haar droomprins. Waarna Rosalinde samen met hem terug keert naar haar ouders in het paleis.

De titel van het boekje is:’ de Sprookjesvijver in het bos”. Ik deed er als kind anderhalf jaar over om het verhaal te schrijven en te illustreren. Achteraf bewonder ik het kind in mezelf voor haar enorme fantasie, voorstellings- en doorzettingsvermogen. Toen ik later schilderles ging geven aan kinderen, ontdekte ik dat de meesten van hen een focus hadden van hooguit een half uur. Blijkbaar vond ik als kind dat het sprookje er moest komen maar daarnaast vond ik het ook erg leuk om eraan te werken zoals ik nu nog graag schrijf en schilder.

Sprookjes hebben me altijd aangesproken, als kind maar later ook als volwassene. En toen ik me ging verdiepen in de diepere betekenis van sprookjes kwam ik erachter dat de prinses voor de ziel staat en dat het bos de binnenwereld vertegenwoordigt. Rosalinde verliet haar vertrouwde omgeving om op een queeste haar binnenwereld te betreden en uiteindelijk haar missie te volbrengen.

Door alle eeuwen heen hebben mensen elkaar verhalen en mythes verteld waarbij de held steevast in afzondering gaat, een inwijding krijgt en uiteindelijk zijn wijsheid deelt met de wereld, ten gunste van anderen. Het is steeds hetzelfde principe. In het dagelijks leven is zo’n voorbeeld van hoe je je leven vorm kan geven en vervulling en bestemming kunt vinden, naar mijn idee essentieel voor de mens en met name jongeren. Zij hebben voorbeelden nodig. Je ziet dit in onze tijd terug komen in films en games, waarbij de hoofdrolspeler allerlei uitdagingen in de vorm van monsters of schurken moet overwinnen om ten leste gelouterd uit de strijd te komen.

Bas was dol op dit soort heldenverhalen en soms denk ik wel eens dat hij als held in zijn eigen verhaal, er voor koos in de volle bloei, eruit te stappen. Tegen een vriend had hij gezegd, zo bleek later…”Mooier dan dit wordt het niet….” Wonderlijk deze uitspraak temeer omdat de meeste mensen in de veronderstelling leven dat het mooiste nog moet komen in de zogenaamde toekomst…

Lieve mensen, dit is mijn laatste blog. Ik heb aan de stukjes voor Levennazelfdoding.nl met veel plezier en inspiratie gewerkt, maar ik voel dat het zo goed is. In 2023 is het zeven jaar geleden dat Bas onze aarde verliet. Voor mij voelt het dat mijn rouw om het verlies van de fysieke Bas in een ander licht is komen te staan. Veel onbewuste identificaties en overtuigingen heb ik in de afgelopen jaren bewust gemaakt en kunnen transformeren waardoor ik meer heelheid ben gaan ervaren. Het onderwerp suïcide, nog altijd een uitermate pijnlijk gegeven, wil ik meer loslaten.

Vanuit deze plek wens ik een ieder die dit leest een queeste toe, een levensweg naar en in het Licht met uiteindelijk een vervullend leven ondanks het verlies van onze geliefden.

Veel liefs Sandra