Door Sandra Rodenburg.
Naar aanleiding van haar 50e verjaardag werd HKH Koningin Máxima geïnterviewd door Matthijs van Nieuwkerk. Ook de zelfgekozen dood van het zusje van Máxima, Inés genaamd, was onderwerp van het gesprek. Matthijs vroeg aan Máxima hoe ze terugkeek op de gebeurtenis. Máxima antwoordde dat ze achteraf vond dat zij en haar familie meer hadden kunnen doen voor Inés als ze zelf beter begeleid waren geweest.
Máxima:”Wij hebben naar ons beste kunnen gehandeld maar achteraf blijft het gevoel dat we nog meer hadden kunnen doen”.
Voor mij en ik denk voor veel anderen is het antwoord van Máxima herkenbaar. Het knagende gevoel dat we ergens tekort geschoten zijn. En dat knagende gevoel wekt vragen op. Maar op welke manier ben ik dan tekort geschoten. Wat had ik anders kunnen doen. En dat vanuit de kennis die we nu hebben. Achteraf is het altijd gemakkelijker om een ander scenario te bedenken. Maar we hadden op dat moment die kennis niet.
Als ik voor mezelf spreek is er nooit een moment geweest dat ik dacht dat Bas een einde aan zijn leven zou maken. Er was niets dat in die richting wees. Dus hoe had ik het dan kunnen kunnen voorkomen. Het bespreekbaar maken van zijn gedachten, het delen van gedachten over een mogelijke doodswens was wellicht een opening geweest. Maar dan nog…. had ik het kunnen voorkomen… In een boek over rouw na suïcide las ik dat de schrijver vond dat het van een grote arrogantie getuigd wanneer we in de veronderstelling leven dat we de suïcide hadden kunnen voorkomen. Dat is misschien een nogal boude uitspraak van de schrijver maar er zit ook wel iets in. Als ouder hebben maar tot op zekere hoogte invloed op ons kind. Het kind heeft zijn eigen leven.
Het toegeven van het gevoel en de gedachten, tekort te zijn geschoten kan al een opluchting zijn.
Een stap verder dan het idee tekort te zijn geschoten is dat we schuld hebben aan de zelfdoding van onze geliefde. Schuld knaagt niet maar vreet.
Ook bij mij komen de gedachten langs dat ik verkeerd heb gehandeld en dat alles anders was gelopen als ik andere keuzes had gemaakt.
Schuldgevoel is naast schaamte een emotie met de laagste energiefrequentie weet ik ondertussen, na er uitgebreid onderzoek in de literatuur naar te hebben gedaan. Het voelt verstikkend en loodzwaar.
Wat ik erover geleerd heb is het volgende:
Het schuldgevoel begint steevast met negatieve gedachten over had ik maar…., als…..
Hoe kan ik omgaan met deze zware, negatieve gevoelens en gedachten?
Een belangrijke eerste stap is dat ik ernaar kijk. Ik zie vanuit een neutrale positie de gedachten langskomen. Ben er op dat moment nog niet mee geïdentificeerd. Er is nog ruimte. Het bijpassende zware gevoel is nog niet op het toneel verschenen.
Het is zaak aanwezig te blijven want voor je het weet word je meegezogen in een stroom van negativiteit.
Daarnaast is vergeving een belangrijk thema, vergeving van jezelf en ook van degene die je verliet. Het uitspreken van vergeving naar de overledene werkt helend
Het oefenen hierin werpt na een tijdje zijn vruchten af. De negatieve gedachten nemen af in frequentie. Het vergeven van mezelf en van Bas werkt helend. Er komt meer lucht, licht en ruimte binnenin..
En ik voel dat ook onze dierbare overledenen hun weg in meer vrijheid kunnen voortzetten als we hier op aarde onze schuldgevoelens transformeren want we zijn en blijven allen verbonden, ook na de fysieke dood….