Door Sandra Rodenburg.
De dag van 31 oktober is uitgekozen als de dag van de Stilte.
Niet alleen de uiterlijke stilte, die in ons drukke, jachtige bestaan nauwelijks te vinden is. Maar vooral de innerlijke stilte.
Gelukkig staan steeds meer mensen open voor de Stilte. Er is in velen van ons een grote omwenteling gaande waarin de waarde van de natuur en de rust meer aandacht krijgen.
Jaren geleden ging ik voor het eerst op een driedaagse stilteretraite. In een omgebouwde boerderij op de grens Groningen-Drenthe, een lege rustige plek. Ik was verbaasd hoeveel “lawaai” ik in mezelf tegenkwam. Een voortdurend gekwek van mijn hoofd. Mijn hoofd dat op alles reageerde en constant associaties maakte.
Op die eerste retraite leerde ik af te dalen naar de Stilte van mijn Hart. Het spirituele Hart wel te verstaan. Een “plek” in mezelf die vrij is van welk rumoer dan ook. Een veilige haven zou je het kunnen noemen.
Tijdens de retraite werd alles in stilte gedaan. Niet alleen de meditaties. Het waren er 6 op een dag, maar ook de maaltijden genoten we in stilte.
In het begin moest ik er aan wennen maar na oefening beviel het me steeds beter.
De uiterlijke maar zeker ook de innerlijke stilte ervoer ik als weldadig. En verbazingwekkend hoe druk ons hoofd en onze gedachten kunnen zijn. Eenmaal thuis begon ik met mediteren. Ik leerde steeds meer dat ik mijn gevoelens en gedachten vanuit de stille plek in mezelf kan gadeslaan. Als een soort getuige zou je kunnen zeggen. Ik zag voor het eerst dat er is iets in mij is dat mezelf kan waarnemen. Ik heb een gedachte of een gevoel maar ik ben ze niet.
Een groot voordeel van het stil worden, het stil zijn is dat dit doorwerkt in de concentratie en het met aandacht doen van de dingen. Ik merkte dat de stilte in mezelf, het gevoel thuis te zijn, de veilige haven zeg maar steeds sterker werd. Het voortdurend heen en weer springen van de mind (monkeymind noemen de boeddhisten dat) begon af te nemen.
In het rouwproces na het overlijden van onze zoon Bas speelt Stilte een cruciale rol. Wederom kan ik vanuit de stilte alle gevoelens en gedachten laten passeren. Ik weet dat ze zoals de wolken aan de heldere hemel, komen en weer gaan. De heldere hemel is hier een metafoor voor de Stilte van mijn hart. Het maakt dat ik niet volledig geïdentificeerd ben met wat ik denk en voel. Sterker nog ik ben de ruimte waarin deze verschijnen. Ten diepste ben ik aanwezigheid zelf. En ik heb gevoel. Ik ben veel groter dan het gevoel.
Het vertrouwd raken met op deze manier van naar mezelf kijken heeft tijd en oefening nodig. Maar door het toepassen wordt het gaandeweg natuurlijker en makkelijker. Het wordt als het ware een tweede natuur.
Wanneer ik de stille begraafplaats bezoek waar het lichaam van Bas begraven ligt, ga ik als vanzelfsprekend mediteren. De uiterlijke stilte van de bijzonder mooie plek aan de rand van de duinen valt dan samen met de stilte van mijn hart.
Een ontmoeting met de Stilte waarin Het wezen van Bas vertoeft… waarin zijn wezen en het wezenlijke in mij samenvallen…
Let Silence
take you
to the
Core of life
Rumi