Verbinding

Door Sandra Rodenburg.

In de plaatselijke krant lees ik een interview met een achttien jarig meisje, Vroon, dat een poging tot zelfdoding overleefde. Ze schreef een boek getiteld: “Humeurkanker. Over de spoken in mijn hoofd”. Een keiharde titel waarover Vroon het volgende zegt: ”Heftig dat dat woord nodig is, willen mensen het serieus nemen. Maar psychische problematiek is een ziekte in je hoofd die net zo dodelijk kan zijn als kanker.

In haar boek zet de Haarlemse haar ‘ziel wagenwijd open’. Vroon: ”Ik hoop dat anderen zich in mijn verhaal herkennen en zich er minder alleen door voelen. Al zou ik maar één iemand kunnen helpen”. Ze vervolgt: ”Zelfdoding is onder jongeren de belangrijkste doodsoorzaak. Er moet echt iets gebeuren. Want er is altijd een andere uitweg“.
In het interview vertelt Vroon dat het haar missie is ‘taboe onderwerpen’ bespreekbaar te maken. Psychische problematiek wordt doodgezwegen, ze zou willen dat het op het lesprogramma komt te staan op de middelbare school.

Met dat idee ben ik het volledig eens. Het lijkt mij enorm zinvol dat wij als mensheid in een vroeg stadium van ons leven, leren hoe we in elkaar zitten. Nosce te ipsum, ken uzelve, stond er geschreven boven de tempel van Apollo te Delphi.
Dat we leren dat alle emoties bij het menselijk bestaan horen en dat het gezond en normaal is om je verdrietig, boos, jaloers, wanhopig maar ook blij en enthousiast te voelen. En dat het goed is om te laten zien en te laten weten hoe je je werkelijk voelt. En dat je je gedachten niet hoeft te geloven. Dat je lichaamsbesef en je ademhaling je terugbrengen naar het huidige moment. Weg uit de film die zich in je hoofd afspeelt.

Wat zou het waardevol zijn als we op jonge leeftijd op school zouden kunnen leren hoe we met onszelf kunnen omgaan. Dat we zouden beseffen dat een gezonde evenwichtige liefdevolle relatie met onszelf prioriteit heeft in ons leven. En dat we vanaf die basis onszelf verder intellectueel ontwikkelen.

Dat het primaire doel van het leven bestaat uit een verbinding met onszelf, met onze essentie, met ons hart. Dat het ware geluk een innerlijke toestand van Zijn is. En op de tweede plaats alles buiten onszelf. Zoals een baan, een succesvolle carrière. Momenteel is het precies omgekeerd. Op de eerste plaats komt alles wat buiten onszelf ligt en het verlangen dat iets buiten ons, ons gelukkig gaat maken en gaat vervullen. Jongeren worden klaargestoomd zich te voegen naar de economische principes van onze maatschappij. Giet daar alle digitale afleiding bij en je hebt naar mijn idee het recept voor vervreemding van verbinding met de essentie. De gevoelens, (het lichaam liegt nooit), worden weggedrukt, genegeerd of verdoofd.

Het gevolg is dat mensen geleerd wordt een rol te spelen en op een gegeven moment niet meer weten wie ze ten diepste zijn. Ze geen verbinding meer voelen met zichzelf, anderen en met het geheel.
Ik zou op school willen vertellen dat Echtheid, verbinding met het natuurlijke belangrijk is in ons leven. De natuur kan ons spiegelen en ons weer in contact brengen met dimensies die met name jongeren dreigen kwijt te raken. Stilte, het leven voelen in jezelf, energie, natuurlijke schoonheid.

In Oosterse culturen zoals Japan spelen ouderen een rol om jongeren te leren dat ervaring en wijsheid waardevol zijn. Het je leert je leven op een gezonde en evenwichtige manier vorm te geven. En dat uiterlijk niet het allerbelangrijkste is. Bewustwording is cruciaal en ik zie hierin een rol weggelegd voor jongeren zoals Vroon maar ook ouderen die op een zinvolle manier kunnen bijdragen aan het welzijn van worstelende ontwortelde jongeren.