Door Sandra Rodenburg.
Vorige week las ik in de krant een berichtje dat er een vrouw vermist werd. Het betrof een 74-jarige dementerende inwoonster uit Bergen, Noord-Holland. Ze was met haar echtgenoot in de duinen gaan fietsen. Toen het paar een tussenstop maakte was de man haar uit het oog verloren. De vrouw is uiteindelijk na vijf dagen gevonden. Ze was overleden…
Nadat ik het bericht gelezen had probeerde ik me in te leven in haar man. Wat zal hij het ongelooflijk moeilijk hebben gevonden. Hij was haar kwijtgeraakt. Wat is er allemaal door hem heen gegaan? Het niet weten… de onzekerheid en uiteindelijk het bericht dat haar lichaam gevonden was. Daarnaast maakte ik me een voorstelling hoe het voor de zoek geraakte vrouw moet zijn geweest. Was ze radeloos?
Onwillekeurig kom ik in gedachten bij de middag van de 24e augustus terecht. De dag dat ik onze zoon Bas niet kon vinden. Hij was achteraf, vanaf een uur of half elf ‘s ochtends, al die tijd op zijn zolder kamer geweest. Omdat ik echter, vanwege mijn rolstoel de zolder niet kan bereiken heb ik hem daar niet kunnen zoeken.
Pas tegen een uur of half zes in de avond vond Vincent, mijn partner, hem. Volgens de schouwarts was de dood inderdaad tegen het middaguur ingetreden.
Ik was Bas een halve dag kwijt maar bedenk me tevens dat ik hem al veel eerder heb verloren. De laatste dagen, weken van zijn leven hullen zich in raadselen.
Hij was al een tijd niet meer bereikbaar. Althans zo redeneer ik achteraf want ogenschijnlijk was er in de dagen, weken vóór zijn overlijden niets aan de hand. Hoe hij de laatste dagen, uren heeft beleefd zal ik nooit kunnen achterhalen.
Omdat hij geen brief of iets anders heeft achtergelaten zijn er vele scenario’s mogelijk. Gezien de nauwgezetheid waarmee hij zijn laatste fatale daad heeft uitgevoerd kan het niet anders dan dat hij alles tot in detail heeft voorbereid. Een vriend van ons omschreef het als “de perfecte misdaad” op zichzelf toegepast.
Naar mijn idee heeft hij zijn daad niet vanuit wanhoop gepleegd maar eerder in volkomen onthechting. Hij was al vertrokken. Dat hij geen teken van leven, zoals een brief, heeft achtergelaten verklaar ik dan ook omdat hij niet meer met het leven bezig was.
Ik ben hem na die fatale dag kwijtgeraakt, ben hem verloren…
En toch ook weer niet…
Zomaar
Samen met jou
Ben ik de eeuwigheid ingezogen
De tijd is stil gaan staan
Zomaar ben je weggevlogen
Naar een ander, nieuw bestaan
Even nog heb je in mijn armen gerust
Heb ik je zacht gesloten ogen gekust
Voor Eeuwig zijn wij in Liefde verbonden
In het Hart hebben wij elkaar weer gevonden
Mem