Door Sandra Rodenburg.
De herfst is afgelopen maand ingetreden. De herfst is het seizoen waarbij de vergankelijkheid van de natuur het meest zichtbaar wordt. Het verval is te zien door het terugtrekken van de sap stroom in de bladeren en planten. De natuur keert zich langzaam weer naar binnen om zich voor te bereiden op een nieuw groeiproces wat zich in de winter onderaards voltrekt en dan in de Lente voluit laat zien.
In Japan respecteert men de vergankelijkheid, het verval. Ze hebben er een speciaal woord voor; Wabi Sabi. Het drukt verdriet en tegelijkertijd vreugde uit. Vreugde om de schoonheid. Verdriet vanwege de tijdelijkheid van het bestaan.
Dat spreekt me aan. De schoonheid van de tijdelijkheid en het treuren omdat alles zal verdwijnen.
Ik schilder graag bloemen. Voor mij zijn bloemen hèt symbool van de vergankelijkheid. Bloemen en vlinders. Ze hebben iets etherisch en ijls. Ze zijn van de aarde maar ook van een ander, subtieler rijk.
De vlinder is door alle eeuwen niet alleen een symbool van de vergankelijkheid maar ook van de Ziel.
Bloemen en vlinders zijn er kortstondig. Op het toppunt van hun schoonheid is het verval kort daarna reeds zichtbaar. Bloemen en vlinders roepen verwondering en bewondering op juist omdat ze maar zo kort leven.
September is ook de maand waarin Bas nu 26 jaar geleden, geboren werd.
De geboortedag van Bas is een dag om stil te staan bij het leven wat hij geleefd heeft en de vergankelijkheid daarvan.
Bas en alle andere prachtige jonge mensen die al vertrokken zijn roepen eveneens verwondering, treurnis en bewondering bij me op.
In hun kortstondig bestaan is veel schoonheid en vergankelijkheid zichtbaar geworden. Dat geeft verdriet maar ook vreugde. Vreugde omdat ze hebben geleefd.