Weg

Door Sandra Rodenburg.

Afgelopen maand is het 25 jaar geleden op 14 november 1996 dat ik een ongeluk kreeg. Het ongeluk vond plaats heel vroeg in de ochtend op een koude morgen. Het ongeluk was het gevolg van een postnatale acute psychose. In de psychose kreeg ik de opdracht de wereld te redden en dacht ik dat ik kon vliegen. Ik “vloog” uit het raam en landde zes meter lager op de stenen van het terras in de achtertuin.

Bas was bij me (hij was toen een baby van één jaar). Ik hield hem in mijn armen en bij de val belandde hij op mijn buik waardoor ik onder meer mijn rug brak en een dwarslaesie opliep. Godzijdank was Bas ongedeerd maar doordat hij huilde kwam onze buurman kijken. Hij heeft ons in feite gered want ik weet niet hoe lang we het daar uitgehouden hadden in de kou.
In de acute psychose, die alles bij elkaar twee weken heeft geduurd, wilde ik terug naar huis. Naar huis kun je vertalen als terug naar de oorsprong, terug naar God. Ik vond de wereld onveilig voor Bas en voor mezelf. Ik weet nog dat ik voelde dat mijn opdracht er in lag de wereld te redden en daarna mochten Bas en ik terug naar huis.

In de weken, maanden en uiteindelijk jaren die volgden leerde ik “stap voor stap” te leven met mijn handicap en het trauma van de psychose en het ongeluk. In eerste instantie bevond ik mij in een diepe identiteitscrisis. Wie was ik in mijn nieuwe rol als gehandicapte? Voor het ongeluk was ik werkzaam als fysiotherapeut en dol op dansen. Er vielen zoveel dingen weg… Ik moest een nieuwe weg vinden. Voorop stond dat ik moeder was. Bas was een voor mij de belangrijkste drijfveer om weer plezier te krijgen in het leven en mijn leven op een zinvolle manier te herpakken.

Toen, twintig jaar na het ongeluk in 2016, Bas een einde aan zijn aardse leven maakte, kwam ik wederom in een identiteitscrisis. Ik was nog wel moeder maar mijn kind leefde niet meer hier. De belangrijkste reden van bestaan was weg… Een nieuwe zoektocht naar een zinvol leven ving aan. De diepe levensvragen die een groot deel van mijn leven al speelden, doemden wederom op. Wie ben ik, wat is de reden van ons bestaan. Waar komen we vandaan en wat gebeurt er na onze fysieke dood. Mijn eigen eindigheid kwam volop aan het licht. En daarmee het gegeven dat de tijd die ik hier op aarde te besteden heb als zinvol wilde ervaren. Maar ook het leren leven met mijn verdriet en onmacht.

Een grote leermeester en leidraad in de afgelopen 25 jaar, is Eckhart Tolle. Zijn Spiritualiteit (gestoeld op een aantal spirituele tradities zoals de Tao, het boeddhisme maar ook het esoterisch christendom) en de praktische toepassing ervan zijn, voor mij door de jaren heen van onschatbare waarde gebleken. De kracht van het Nu, de enige waarheid die er is. Het ten volle beleven van alles wat binnen en buiten mij verschijnt. Zijn met alles wat zich aandient, ook met pijn en een niet aflatende stroom van gedachten. Ik leerde het onderscheid te zien tussen mijn kleine ik en een veel groter en dieper aspect van mezelf. Mijn beschouwende neutrale ik. Het beoefenen, het leven in voortdurende aanwezigheid hiervan, iedere minuut van de dag. Het groeiend Bewust Zijn.
In de Tao bestaat een uitdrukking: De Weg is ons Doel. Met andere woorden; het gaan van het Pad is tevens het doel. Dat we er ZIJN is onze reden van bestaan. Op weg in groeiend Bewustzijn.

Nu, na jaren beoefening van voortdurend aanwezig zijn kan ik steeds vaker Innerlijke Vrede ervaren. De kracht die mij het gevoel geeft dat ik thuis ben in mezelf. Ik hoef er niet voor op reis, hoef er niet naar toe te vliegen… Ik ben al thuis. Ongeacht mijn handicap of welke uiterlijke hindernis dan ook.
Wat had ik deze wijsheid graag aan Bas doorgegeven toen hij nog leefde. De wijsheid dat een zinvol leven vol innerlijke vrede mogelijk is op aarde. Dat hoe moeilijk het soms ook is, er echt een weg naar vrijheid te gaan is.